කැම්පස් ලයිෆ් - දින දින වලට යන අපේ පිරිමි පරපුර

පුරුපුරු කැම්පස් එකේදි දැකපු ප්‍රධාන කාරණාවක් තමයි ශ්‍රී ලංකාවෙ කැම්පස් සිස්ටම් එක හැදිලා තියෙන්නෙ කොල්ලන්ට අධ්‍යාපනයෙන් ගොඩ එන්න අමාරු විදිහට කියලා. ඒ කියන්නෙ ඒ ලෙවල් වල ඉඳලා කැම්පස් ඩිග්‍රි එකට යනකං තියෙන පාරෙ ගමන් කරන එක කෙල්ලන්ට වඩා කොල්ලන්ට අමාරු වැඩක්. මොකද කැම්පස් එකේදි කොල්ලෙක් විදිහට තියෙන ඩිස්ට්‍රෑක්ෂන් ප්‍රමාණය කෙල්ලෙක්ට සාපේක්ෂව වැඩියි. ඉතිං අන්තිමට වෙන්නේ කෙල්ලො රොත්ත බුරුත්ත පිටින් ස්පෙෂල් ඩිග්‍රි අරගෙන, ෆස්ට් ක්ලාස් ගහලා එළියට එද්දි බහුතරයක් කොල්ලො තමන්ගෙ හැකියාවට ලැබෙන්න ඕනෙ තැනට වඩා අඩු තැනක් අරගෙන එළියට එන එක.

මේ ප්‍රශ්නෙ මුල ඉඳලා ගත්තොත් කොල්ලෙක්ට කැම්පස් යන වැඩෙත් කෙල්ලෙක්ට සාපේක්ෂව අමාරුයි. ඉස්කෝලෙ මොන දේ තිබුනත් අපේ සිස්ටම් එක හැදිලා තියෙන්නේ ඉතිං ඒ ලෙවල් ටියුෂන් ගිහිල්ලාම ගොඩ දාගන්න නොවැ! ඉතිං අපේ කොල්ලො කෙල්ලො ඔක්කොම කරන්නේ හැම සබ්ජෙක්ට් එකටම ටියුෂන් යන එක. ඒ කියන්නෙ ටියුෂන් පන්තිමයට යෑම සඳහා ගෙදරින් එළියට බහින එක. ඒත් මේ එක්කොම ළමයි ඇත්තටම ක්ලාස් එකට යනවාද? මේක හරියටම තේරුම් ගන්න අපි වෙන වෙනම බලන්න ඕනෙ කොල්ලන්ටයි, කෙල්ලන්ටයි ක්ලාස් නොගිහින් ඉන්න තියෙන හේතු.

අපි කවුරුත් දන්න ප්‍රධාන හේතුව තමයි මේ අය අතරෙ පවතින ලව් හුටපට. සරලව කිව්වොත් ඒ ලෙවල් ක්ලාස් යන කාලෙ බහුතරයක් ළමයි ප්‍රේම සම්බන්ධතා පටන් ගන්නවා. ටික දවසක් ක්ලාස් එකේ සර්ට හොරෙන් හරි, පේන්න හරි කතා කර කර හිටියට වැඩි දවසක් නොගිහින්ම දෙන්නාට ඕනෙ වෙනවා තමන්ට වැඩිපුර පුද්ගලිකත්වයක් ඇති තැන් වලට යන්න. ඉතිං දෙන්නා පටන් ගන්නවා ක්ලාස් කට් කරන වැඩේ. මුලින්ම මල් වතු, ෆිල්ම් හෝල් වලට, ඊටපස්සෙ රූම්ස් වලට එහෙමත් ගිහින් කොහොමහරි ක්ලාස් කට් කරනවා. එතකොට මේ පොයින්ට් එකට එද්දි කොල්ලන්ට සහ කෙල්ලන්ට සමාන මට්ටමින් අධ්‍යාපනය පාඩු වෙලා තියෙන්නේ. එතකොට මේකෙන් පිරිමි පාර්ශ්වයට වැඩි බලපෑමක් වෙන්නෙ කොහොමද?

ක්ලාස් යන කාලෙ ඇතිවෙන ප්‍රේම සම්බන්ධතා වලින් සියට බර තොගයක්ම එෆෙයාර්ස් ඒ ලෙවල් කරන්න කලින්ම නවතිනවා. ඔන්න දැන් තමයි අපේ පිරිමි කස්ටියට සොරි වෙන පොයින්ට් එකට එන්නේ. ඒ කියන්නේ පිරිමි සීරියස් ලව් කරනවා, ගෑනු සීරියස් ලව් කරන්නේ නෑ කියන එකද? නෑ, මගේ පුද්ගලික මතයනං මෙතන තියෙන්නෙ ලව් කිරීමේ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. බ්‍රේකපය දරා ගැනීමේ හැකියාව. ලව් එකට කෙළවුණාම කොල්ලො කරන්නේ ඒක අමතක කරන්න බොන එක, රස්තියාදු ගහන එක, වෙන වෙන ලිංගිකත්වය මූලික වෙච්ච තාවකාලික සම්බන්ධතා ඇති කරගන්න එක වගේ අධ්‍යාපනයට තව තවත් කෙළ වෙන වැඩ. 

ඒත් කෙල්ලෝ ඊට වඩා වෙනස්. ගොඩක් කෙල්ලො කරන්නේ දවසක් දෙකක් අඬලා ඊට පස්සෙ හිත හදාගන්න එක. අම්මලා තාත්තලා ගැන හිතලා මදි පාඩු වෙච්ච ඒවටත් එක්ක ඉගෙන ගන්න එක. ඒ වගේම ගෑනුන්ගෙ හිතේ තියෙන දරාගැනීමේ ශක්තිය හරිම ඉහළයි. ඉතිං මේ හේතු හින්දා කෙල්ලො අන්තිමට කොහොමහරි එග්සෑම් ගොඩ දාගන්නවා. කොල්ලන්ට එග්සෑම් එකට බැහැලා පාඩම් කරන්න ඕනෙ වෙනකොට කල් ගිහිං වැඩියි. අන්තිමට වෙන්නේ බහුතරයක් කොල්ලන්ව එතනින් හැලිලා යන එක.


ඒ වගේම ලව් එෆයාරුව බිඳුනෙ නැතුව තිබුනත් කොල්ලන්ට හානි වෙන ප්‍රතිශතය වැඩියි. මොකද ලව් කරන කාලෙ කොල්ලො කරන්නෙ ඉස්කෝලෙ වැඩ, ක්ලාස් වල වැඩ වගේම අනිත් හැම වැඩමත් පාඩු කරගෙන ලව්ම කරන එක. කොල්ලන්ට එක පාර වැඩ කටයුතු කීපයක් කරගෙන යන්න අමාරුයි. ඒත් කෙල්ලන්ට සහජ හැකියාවක් තියෙනවා එක පාර වැඩ ගොඩක් කරගෙන යන්න. උදාහරනයක් විදිහට මම දන්න කෙල්ලෙක් ඉන්නවා, එයාට මේ වෙද්දි උපාධි තුනයි. එක උපාධියක ලංකාවෙන්ම පළවෙනි තැන. කොල්ලෙකුත් ඉන්නවා. කැම්පස් එකේ ස්පෝර්ට්ස් දෙකක් කැප්ටන් කළා. ක්ලබ්ස්, සොසයිටීස් වලත් බැහැලා වැඩ කළා. ඒත් මම දන්න කිසිම කොල්ලෙක් මේ වැඩ වලින් බාගයක්වත් එක පාර කළේ නෑ.

ඒ වගේම කොල්ලන්ගේ අධ්‍යාපනයට බාධා වෙන වැඩ තවත් ගොඩක් තියෙනවා. කට්ටිය සෙට් වෙලා බොන්න යන එක, සෙට් වෙලා ෆිල්ම් බලන්න යන එක, සෙල්ලම් කරන එක, දේශපාලන සාකච්චා, සමාජය හදන හැටි, ඔන්න ඔය වගේ අමතර වැඩ, සාකච්ඡා කොල්ලන්ට ගොඩයි. ඒකෙනුත් වෙන්නේ  අධ්‍යාපනයේදී කොල්ලන්ව පසුබෑමට ලක් වෙන එක. මොකද ලංකාවේ අධ්‍යාපනය බොහෝදුරට හැදිලා තියෙන්නේ වැඩියෙන් පාඩම් කරන්න පුලුවන් ළමයින්ට හොඳ ප්‍රථිපල ගන්න පුලුවන් වෙන විදිහට.


කොහොම කොහොමහරි අන්තිම ප්‍රතිඵලය වෙන්නේ හොඳ හැකියාවක් තියෙන ගොඩක් පිරිමි ළමයි කැම්පස් වලට සිලෙක්ට් නොවී මගින් හැලෙන එක. පෞද්ගලික සරසවි වලට පුරුපුරු කැමතිත් ප්‍රධාන වශයෙන්ම ඒ වගේ විවිධ හේතු නිසා රජයේ කැම්පස් වලට යන්න බැරිවෙන ළමයින්ට තමන්ගේ ජීවිතය ගොඩනගාගන්න දෙවෙනි අවස්ථාවක් ලැබෙන හින්දයි. ඒ වගේම කියන්න ඕනෙ මම මෙතනදි මතු කරන්න හදන්නෙ පිරිමි ගෑනුන්ට වඩා දක්ෂයි කියලා එහෙම නෙවෙයි. මගේ මතය අනුවනම් දෙගොල්ලෝම සමානව දක්ෂයි. ඒත් ගෑනු ළමයි දන්නවා පවතින අධ්‍යාපන ක්‍රමය නියමෙටම යුටිලයිස් කරන්නේ කොහොමද කියලා. ඒක ඒ අයගේ දක්ෂතාවය මිසක් දුර්වලකමක් නෙවෙයි.


කැම්පස් එකේ පුරුපුරුලාගෙ බැච් එකේ හිටපු කෙල්ලො බහුතරයකට කැම්පස් එකට එද්දි බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ්ලා හිටියා. කාලයක් යද්දි ඒ අය අතඇරලා කැම්පස් එකෙන් කොල්ලො හොයාගත්ත එක වෙනම කතාවක්. ඒත් කැම්පස් ආපු කොල්ලන්ගෙන් බොහොම සුලු ප්‍රමාණයකට විතරයි කැම්පස් එද්දි ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලා හිටියේ. ඒ කියන්නේ කැම්පස් ආපු බහුතරයක් කොල්ලො ප්‍රේම සම්බන්දතා ගැන අත්දැකීම් තිබුන කට්ටිය නෙවෙයි. බහුතරයක් කෙල්ලො ඒ අත්දැකීම් තිබුන කට්ටිය. එහෙනං ඒ කෙල්ලොත් එක්ක යාලු වෙලා හිටපු කොල්ලන්ට මොකද වුණේ? ඒ කොල්ලන්ගෙන් බහුතරයකට කැම්පස් එන්න බැරිවෙලා තියෙනවා.

මෑතක ඉඳන් මේ ලිපියෙ පෙන්නුව කරුණු කාරනා වැඩි වැඩියෙන් සිද්ද වෙනවයි කියලා තමයි පුරුපුරුටනං හිතෙන්නේ. මොකද කැම්පස් සිසුගහනයේ කාන්තා ප්‍රතිශතය අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද වැඩිවෙන බව තමයි පූසාට පේන විදිහ. මේ ගැන සංඛ්‍යාලේඛන එක්ක කරුණු දක්වන්න පුලුවන් කවුරුහරි ඉන්නවනං වටිනවා. උදාහරණයක් විදිහට ජෛවීය විද්‍යා උපාධිය ගත්තොත් පුරුපුරුලගේ බැච් එකේ හිටපු ළමයි 120න් 90ක් විතරම ගෑනු ළමයි. මේ ගාන එන්න එන්නම වැඩි වෙන බවක් මිසක් අඩුවෙන බවක් පේන්නේ නෑ. භෞතීය විද්‍යාව වගේ අධික පිරිමි ප්‍රතිශතයක් හිටපු උපාධිවල පවා දැන් දැන් ගැහැනු ප්‍රතිශතය වැඩියි.


පුරුපුරු කාන්තා විරෝධියෙක් නෙවෙයි. ඇත්තටම මේ ලිපිය ලිවීමේ අරමුණත් මෑන්ස්ට පේන සංසිද්දියක් ඔයාලා එක්ක බෙදා හදාගන්න එක විතරයි. ඇත්තටම ඉස්සර කාලයේ විවිධ සංස්කෘතික බැමි වලින් බැඳලා දාලා හිටපු ශ්‍රී ලාංකීය කාන්තාව අධ්‍යාපනය පැත්තෙන් අද ලබාගෙන තියෙන ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් අපි හැමෝම සතුටු වෙන්න ඕනෙ. 

ඇත්තටම මේ ලිපිය ලියන්න ආසන්නම හේතුව වුණෙත් මේ සම්බන්දව පුරුපුරු සහ යාලුවෙක් අතර ඇතිවුණ සංවාදයක්. යාලුවාට අනුවනං වැඩිපුර බුද්ධිය සහ හැකියාව තියෙන්නේ පිරිමින්ට. ගෑනු මේ තැනට ඇවිත් ඉන්නේ කට පාඩම් කරලා විභාග පාස් වෙලා. ඒත් පුරුපුරුනං හිතන්නේ ගෑනුන්ගේ හැකියාවෙන් සහ පිරිමින්ගේ වල බැසීමෙන් තමයි මේ තත්ත්වය උදා වුණේ. ගෑනු ළමයින්ගේ පාඩම් කිරීමේ හැකියාවත් ඒකට සෑහෙන්න බලපාන බව පැහැදිලියි. ඒත් ඉතිං පාඩම් කරලා දෙයක් මතකයේ තියාගන්න පුලුවන් වීමත් කොච්චරනං දෙයක්ද? අනික ඕනෑම විද්‍යාව විශේෂ උපාධියක් හදාරන්න කටපාඩම් හැකියාව විතරක් තිබිලා හරියන්නේ නෑ. ඒත් අද වෙනකොට බහුතරයක් විද්‍යා විශේෂ උපාධිවල වැඩ පෙන්නන්නේ කාන්තාවෝ.

ඉතිං ඔය විදිහට ගිහින් අනාගතයේ ලංකාවේ ලොකු ලොකු තනතුරු දරන බහුතරය කාන්තාවො වුණොත් මොකද වෙන්නේ? ලංකාව හරිම සුන්දර රටක් වෙයි නේද? සිරාවට?


ප.ලි - කැම්පස් එක ඇතුලෙදී කොල්ලන්ගේ අධ්‍යාපනය වල පල්ලට යන හැටි ඊළඟ ලිපියෙන්.


ප.ප.ලි - සයිබර් සිහින උළෙලට ගියෙමි. රස වින්දෙමි. කලින් දැනගෙන උන් ගෝල්ඩ් ෆිෂ්, චමිල ද අල්විස්, ලසිත, රචින්ත, හසී වැනි බ්ලොග්කරුවන්/කාරියන් හමුවුණෙමි. ලිෂාන්, වෙනී, මධුරංග, නවම්, පොඩි මෑන්, පිස්සා, දුකා, අමිල, කල්හාර, පසන්, අහිංසක සිංහයා, ඉටලි ඩිලාන්, රුචා වැනි බ්ලොග්කරුවන් සමග මුල්ම වතාවට කතා කළෙමි. ප්‍රාර්ථනා, සිහින මදාරා, මහී, කින්නරාවි සහ පිණිබිඳු වැනි බ්ලොග්කාරියන් සමඟද කතා කළෙමි. ඉන්ටර්වලයේදී නැවත ඒමට සිදුවිය. සමහරුන්ට කියන්නට වෙලාවක් තිබ්බේද නැත. සමහරු කතා කිරීමට තරම් හොඳ සිහියක සිටියේද නැත. ඒ ගැන සමාවෙන්න. වැඩේ එළකිරිය.