කිරි කොකුන් මැද කණ කොකෙක්

කොක්කු කිව්වම කොච්චරනං කොක්කු ජාති ඉන්නවද? ඒත් අපි මේ කියන්න යන්නෙ ඒ කොක්කු ගැනනං නෙවෙයි.

මේ කතාව සිද්ද වූණේ අපේ උපාසකට.අපේ පූසො ටික 10 වසරෙදි.කතාවට කලින් ඉතින් බැක්ග්‍රවුන්ඩ් එක කියන්නත් එපායැ.

ඔය ලංකාවෙ ස්කූල් යුනිෆෝම් එක තියනවනෙ.රජයේ ඉස්කෝලෙකට යන කොල්ලෙක්නං පොඩිකාලෙ අදින්න ඕනෙ සුදු ෂර්ට් එක,කොට කලිසම සහ සපත්තු මේස්.කලිසමේ සහ සපත්තු මේස් වල පාට නං ඉස්කෝලෙන් ඉස්කෝලෙට වෙනස් වෙනවා.ඒ වුණාට 10 වසරෙ ඉදලා සුදුපාට දිග කලිසමක් තමයි අදින්න ඕනෙ.ඉතිං කොල්ලෙක්ගෙ ස්කූල් ලයිෆ් එකේ,තමන්ගෙ පෙනුම සම්බන්ධයෙන් ගොඩක්ම වැදගත් වෙන දවස් දෙකෙන් එකක් තමයි ඔය මුලින්ම සුදු දිග කලිසමක් ඇදලා ඉස්කෝලෙ යන දවස.(අනිත් දවස තමයි රැවුල කපල මුලින්ම ඉස්කෝලෙ යන දවස.)කොට කලිසං අදින දවස්වලනං පොඩි කොල්ලො හෙන කෑදරකමෙන් බලාගෙන ඉන්නෙ කවද්ද එයාලටත් දිග කලිසමක් ඇදගෙන ඉස්කෝලෙ යන්න පුලුවන් වෙන්නෙ කියල.මොකද උන් දන්නෑනෙ ඕක ඇන්දට පස්සෙ තියන කරදරේ!

ඉතිං උපාසකත් 9 වසර ඉවරවෙලා තිබුන දෙසැම්බර් නිවාඩුවෙ හරි හරියට ලෑස්ති වුණාලු තව ටික දවසකින් එලඹෙන ඒ මහා අමරණීය දිනයට.මෑන්ස් ඉතිං ටේලර් සාප්පු ගානෙ යනවලු කලිසං මහන්න දෙන්ඩ.ෂර්ට් වල ගහල තිබුන ඉස්කෝලෙ බැජ් එහෙමත් ගලවනවලු.මොකද ඔය දවස්වල උපාසකලගෙ ඉස්කෝලෙ සම්ප්‍රදායක් විදිහට දිග කලිසං ඇන්දට පස්සෙ බැජ් එක ගහන්නෙ නෑලු.අපේ යාලුව සපත්තු කඩවල් වලට ගියෙත් දිග කලිසමට ගැලපෙන ඉස්සරහ ෆ්ලැට් සපත්තු තෝරන්න.හැමෝම ඉතිං ඔහොම නොවැ!

කොහොමින් කොහොම හරි නිවාඩු කාලෙ ඇතුලත උපාසක තමන්ගෙ සූට් එක ෆුල් රෙඩි කරගත්තලු.වතුර වලක් පේන තෙක්මානෙ ඉන්න ඉඩෝරෙට අහුවෙච්ච ඉබ්බෙක්ට වගේ, දැන් අපේ යාලුවට ඉවසිල්ලක් නෑලු ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්නකං.

අන්තිමේදි දවසෙන් දවස අමාරුවෙන් ගෙවිල ගිහිං 2002 සුබ අවුරුද්දෙ පලවෙනි සුබ ස්කූල් ඩේ එකත් එලඹුණා.උපාසකත් ජැන්ඩි පහට ඇදල ගිහිං ස්කූල් වෑන් එකට නැග්ග.(මේ පුරුපුරුයි ඤාව්වයි ගිය වෑන් එකනං නෙවෙයි.පූස්ගමම ඉදලා ගිය වෙන ස්කූල් වෑන් එකක්) ෂාහ්....හරිම අමුතුයි.අයියල අක්කල පවා පුදුම ගෞරවේකින් නොවැ උපාසක දිහා බලන්නෙ.නංගිල මල්ලිලත් එහෙමම තමයි.වෑන් එකේ පොඩි එකෙක් මොකද්ද අවකැපෙන කතාවක් කිව්වට උපාසක නෙවෙයි ඌ දිහා ඇහැක් ඇරල බැලුවෙ.ඌ ඉතිං තාම කොට කලිසංකාරයෙක්නෙ!

ප්‍රධාන පුරස්නෙ තමයි කලිසමේ කුණු ගාගන්නෙ නැතුව ඉන්න එක!උපාසක ඉතිං අනාගතේ දැන් දකින ජාතියෙ ඩයල් එකනෙ.මෑන්ස් ගෙදර ඉදලම වැඩේට ලෑස්ති වෙලා ඉදල තියෙන්නෙ.තුන් දෙනෙක්ට විතර වාඩි වෙන්න පුලුවන් මහ විසාල සර්වි‍යට් රාජයෙක් ගෙනල්ල වාහනේ සීට් එකට එලන්න.ඒකත් එලාගෙන,කලිසමේ රැලිත් හරිගස්සල කොල්ල දැන් වාඩිවෙලා යනවලු ධ්‍යානයට සමවැදිච්ච හිමාල අඩවියෙ තාපසයෙක් වගේ.(වෙනදට උඩ පැන පැන වෑන් එක දෙවනත් කරන එකා)කාටවත් ඇගට අත තියන්නවත් දෙන්නෙ නෑලු.

කොහොම හරි ඉතිං අපේ යාලුව ඉස්කෝලෙ ගාවින් බැස්සලු.දැන් මෑන්ස් වෑන් එක නවත්තන තැන ඉදල ඉස්කෝලෙට පයින් යනවා.අහල පහලින් වෑන් වල ඉස්කෝලෙ යන කෙල්ලො එහෙමත් හොරෙන් හොරෙන් බලනවලු.මුං කොට කලිසං ගහගෙන එද්දි ඇහැක් ඇරල බලපු එව්වොද??

ඔය දවස්වලත් දැං කාලෙ වගේම වැහි දවස්ලු.පාරෙ යද්දි තණකොළ වල තියෙන කහට,මඩ එහෙම කලිසමේ යට දාරෙ හරියෙ ගෑවෙනවලු.උපාසකත් පරිස්සමින් අඩිය තියනවලු වැස්සට සාප කර කර.කොට කලිසමත් එක්ක බැලුවමනං දිග කලිසම හෙන ඇනයක් තමයි.ඒ වුණාට ජරාව විතරක් නෙවෙයි,කොච්චර සුමුදු සුන්දර දේවලුත් ඔය කලිසමේ ඇලෙනවද නේද??

වැස්ස දවස් වලට කොළඹ තත්වෙ ගැන ඉතිං බ්ලොග්අවකාශෙ කට්ටියට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙයෑ.හැම තැනම මඩ වතුර වලවල්නෙ.අපේ කතාවෙ ක්ලයිමැක්ස් එක එන්නෙ උපාසක ඔය මඩ වතුර වලක් ලගින් යනකොට.

එකපාරටම හයියෙන් ආපු කිරිකිරි කාර් එකක් මඩවල මැදින්ම ගියාලු.මෙතනදිත් වෙච්ච දේ අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ.කිරි කොකා වගේ හිටපු උපාසක ඊළග තත්පරේදි කණ කොකෙක් වෙලාලු.නිකම්ම නෙවෙයි,ඉගිලලුනත් සුද පේන්නෙ නැති වෙන ගානටම.ඇගට විසිවෙච්ච මඩ වතුර ටික බොයිල් වෙන ගානට උපාසකට මල පැන්නලු.(ඩැයිවර් උන්නැහෙගෙ අම්මට එදා තදබල විදිහට සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාව හැදෙන්න ඇති).නපුරු කලට මොනව කරන්නද?

ඔන්න ඔහොමයි උපාසක කිරි කොකුන් මැද කණ කොකෙක් වුණේ!!

ඒ පාසල් කාලය කොච්චරනම් සුන්දරද?